lunes, 15 de junio de 2009

Aurrean goxo


No tengo tiempo para el artículo completo, así que iré publicándolo por partes.

De momento, va el cuento que da origen a la reflexión:




Behin artzain batek atara eban bere artaldea larrera, oso bedar ona egoan leku batera, eta ardieri esan eutsen:
—Larre ona daukazue gaur, eta nahikoa jandakoan, etorri etxera.
—Iluntzean etorri ziran etxera eta ugazabak itaundu eutsen:
—Nahikoa jan dozue?
—Bat bere ez dogu jan –erantzun eutsen ardiak.
—Zer bada?
—Jaten hasten ginan bakotxean, “aurrean goxo, aurrean goxo” esaten euskun bedarrak, etaaaa…egun guztian ibili eta ibili, ez dogu ezertxo be jan.
—Ez zarie tonto makalak -esan eutsen artzainak-, hurrengoan hori esaten deutsuenean, “berton goxo” esan, eta bertan geldi zaiteze nahikoa jan arte.
—Biharamonean joan ziran ostera bere ardiak larre leku on haretara, eta bedarra hasi jaken esaten:
—Aurrean goxo, aurrean goxo…
Baina oraingoan ardiak erantzuten eben:
—Berton goxo, berton goxo…
Iluntze haretan nahikoa janda bueltatu ziran etxera.
—Sasoi haretan gauza guztiak ekien berbetan: bedarrak, sasiak, arbolak eta animaliak bere bai. Bakar bakarrik odoldiak ez ei ekian. Beste gauza guztiak alkartu ziran odoldiari berbetan erakutsi behar eutsela, eta erakusten hasi ziranean, zelan odoldiari erakutsiko, danak mutu gelditu ei ziran. Horregaitik ordundik gauza horreek danak ez dabe gehiago berbetan.
Batzuk esaten dabe oraindino bere, ardiek eta bedarrak berba egiten dabela alkarren artean. Ardiak larrera doazenean, bedarrak esaten ei deutse:
—Aurrean goxo, aurrean goxo…
Ardiak ibiltzen dira apur batean batetik bestera, eta azkenean beee-beee! eginda, bertan geratzen dira.
Beee-beee…horrek… “berton goxo, berton goxo”, esan gura ei dau.

Testua: Joxe Arratibel

jueves, 4 de junio de 2009

Si funciona, ¿por qué cambiarlo? (II)

Hoy nuestro colaborador Anderulio ha expuesto magistralmente la naturaleza de no querer cambiar algo que ya está bien. Yo mismo tuve Windows 95 hasta que mi ordanador no valía 2 palmeras de chocolate.

Pero la abuela de Ander, cuyas tortillas de patata son dignas de disfrutar, de esas en las que lo primero que se come es el centro, no es la única que aplica esta máxima huevona. En segundo caso del mundo nos lleva hasta el país de Cocodrilo Dundee, concretamente al Estado de Nueva Gales del Sur (un billete de 10 zlotis para quien nos diga donde está Nueva Gales del Norte). Ahí se encuentra el monte más alto de la isla, el Mount Kosciuszko, su nombre es debido a que fue subido por vez primera por un polaco que se encontraba exiliado en Australia y puso el nombre del monte en honor a quien había sido el caudillo polaco Tadeusz Kosciuszko, famoso por liderar una violenta revuelta anti-rusa.

El tema es que en años posteriores se averiguó, mediante técnicas más modernas, que el monte de al lado, el Mount Townsend, era ligeramente más alto que su vecino. Así que los regidores del estado, con dos huevos bien puestos, decidieron que para que la gente no se hiciese la picha un lío y no tuviesen que memorizar un nuevo nombre, decidió intercambiar el nombre de los montes. Vamos que si Doc llegase con el De Lorean a esa zona se iba a volver loco.

Posiblemente no ha sido la menor tolosada del día, pero alguien tenía que bajar un poco el nivel.

Ella

Hace tiempo, escribí un pequeño relato a aquellas mujeres de mi vida que había amado y a las que de alguna forma todavía seguía amando. Todas ellas forman una sola mujer que a lo largo de los años me ha querido, comprendido y perdonado en infinidad de momentos,y que en mi memoria sigue intacta.

Quizá el tono del relato es algo más oscuro de lo que hoy en día escribiría, pero aún así cuando lo vuelvo a leer, recuerdo aquellos buenos momentos y agradezco cada momento que pasé con ellas.

Desde el salón brindo con vosotros por los amores: perdidos, soñados, pasados o futuros, lo que solo duran un segundo y los que son eternos; por todos ellos y por ella, la mujer de mi vida.

Es una enfermedad, una obsesión que recorre mi cuerpo, un parásito alojado en mi cerebro que no hay forma de extirpar. Cierro los ojos y ahí está, con ese olor que hace los lobos aúllen, las frutas maduren y los santos lloren.

El tiempo pasa y ella sigue, intacta en mi memoria, eterno vampiro que se alimenta de mi alma. No importa lo rápido que corra o lo lejos que vaya, la veo en cada reflejo, en cada sombra.

Hace tiempo que sus huesos se convirtieron en polvo, incluso el polvo se convirtió en otra cosa, pero ella sigue; una diosa enfadada, una amante despechada que se aferra a mi pecho y clava sus garras en mi corazón.

Los soles se apagaron, el vacío recuperó su tesoro robado y ella sigue, animal insaciable de mí ser. Desaparezco junto al resto y solo ella sigue, solo ella.

Si funciona, ¿por qué cambiarlo?

Eso mismo es lo que decía mi amama cuando intentábamos ponerle el TDT.

"Mira, amama, con esto tienes más canales y se ven mejor, ¿no te das cuenta?"

"Ya hijo, pero yo estoy bien como estoy... Lo que me decís es un lío. Además, si funciona, ¿por qué cambiarlo?"


Y tenía razón mi amama (siempre la tiene). Porque si algo funciona, no hay razón alguna para cambiarlo. Esto mismo debieron pensar los del Britain's Got Talent de este año. Seguramente todas las amamas de los productores han hecho presión para dar a luz a la nueva diva de la demagogia: Susan Boyle.

Pero tenemos que conocer el pasado para entender el presente.

Britain's Got Talent
es un programa de variedades. Un programa de "haga usted lo que sepa". Como El Semáforo, pero con clase. Hay un jurado de tres personas que determina qué mola y qué no mola, y al final hay un ganador, como en todos los concursos.

El programa lleva en antena desde Junio del 2007, y lleva ya 3 temporadas.

Hagamos memoria de los ganadores:



1ª temporada
Paul Potts: (en la foto, a la izquierda)vendedor de móviles de 37 años. De pequeño se reían de él por sus bajos recursos económicos. Canta ópera en sus ratos libres y da la campanada con el Nessun Dorma Sale de BGT y deja el trabajo. Lleva ganados £5 millones.

2ª temporada
George Sampson: un chavalín de 15 años que baila break. En el mismo certamen aparece Andrew Johnston, otro crío de 14 años que canta ópera. Sus padres están separados y se ríen de él en el colegio por cantar y por su afición a la música clásica. Dice que si gana, cederá el premio a su madre como compensación por todo lo que ella le ha dado.

3ª temporada
Diversity: un grupo de street dance de 11 tíos que desbanca a la favorita Susan Boyle. Lo consiguieron gracias a que entre familiares y amigos hicieron una campaña brutal por internet para conseguir los votos. Susan Boyle, la favorita, quedó en un 2º puesto.

Susan Boyle: (en la foto, a la derecha) desempleada de 48 años, fea como el culo de un mandril y con la apariencia de la típica amama de pueblo. Sale, canta Les Miserables y el regidor pone a todo el público en pie. Para su siguiente actuación ya había cambiado su pelo, su ropa y había transformado completamente su imagen.

Pero... realmente canta tan bien ?¿ Juzguen ustedes mismos:



Y es que la máquina de hacer productos ha encontrado algo que funciona, la lástima. No hay nada mejor como poner a alguien que de mucha pena y mandar al público que aplauda, que se levante y que el jurado alabe las dotes artísticas de la susodicha para ponerla en un pedestal.

"Ya nos funcióno con Paul Potts y con Andrew Johnston..." -pensaron los productores- "...si funciona, ¿por qué cambiarlo?"

miércoles, 3 de junio de 2009

La teoría de los roles arquetípicos rotatorios


Niñas, es hora de otra cucharada de verdad. Abrid los ojos y la boca, que viene el tren.

¿Os habéis preguntado alguna vez por qué la gente se comporta como se comporta cuando está en grupo? Personalidad, diréis. Formas de ser, afirma el caballero del fondo. Somos distintos, y por tanto cada uno se comporta de una manera.

Error. Previsiblemente, por otro lado.

El hecho es, señores y señoras, que no actuamos como lo que somos, sino como lo que nos toca. Pongamos como ejemplo el caso del profesor Charles Xavier y de Magneto.

Es un hecho de sobra conocido que los dos eran amigos antes de tomar partido por la lucha entre sapiens y superior, hasta que Erik a.k.a. Magneto decidió dejarse de hostias y apostar fuerte por los mutantes. Automáticamente, claro, el profesor X se indigna, monta su escuela de jóvenes mutantes y se convierte en el Mahatma Ghandi del universo Marvel, todo paz, amor y convivencia.

¿Por qué hizo esto Magneto en primer lugar? Se preguntarán ustedes. Porque era muy malo y muy cruel y quería que ganaran los mutantes sobre los apestosos y viejunos sapiens, responderéis probablemente. Error de nuevo: lo hizo a sabiendas de que el colega Charles, indeciblemente más poderoso que él mismo, aunque digamos...falto de iniciativa propia, reaccionaría como lo hizo.

Al hacerse el malo, Magneto convierte al colega calvo en bueno. Sabiendo que Xavier es más poderoso que él mismo fuerza su mano a defender a la humanidad.

Sí amigos, porque Magneto es ante todo, un humanista. Por eso quiere cargarse a todos los humanos.

Reflexionad. ¿Por qué hay en todo grupo (al menos) un optimista y un pesimista? Un activo y un pasivo. Un teórico y un práctico. Un idealista y un realista. Un bocachancla y un nomemojo. ¿Uno que está a favor y uno que está en contra?

¿Qué probabilidades hay de que en todo grupo humano, independientemnete de su tamaño, origen, naturaleza u objetivo, se den en todo el mundo los mismos y repetitivos papeles? La respuesta correcta es cero.

La explicación más sencilla es casi siempre la correcta, y en este caso es que no actuamos guiados por nuestra naturaleza, sino por nuestra posición en el grupo.

Así, el que una persona haga un comentario constructivo fuerza, cual puño del karma, a la creación de una fuerza igual de signo contrario, en este caso destructiva. Del mismo modo, una posición proactiva y transformadora genera dinámicas pasivas y acomodaticias. Un comentario lúgubre pesimista anima lecturas más alegres y optimistas así como comentarios de ánimo y de apoyo.

El triste hecho es que no somos. Reaccionamos.

¿Qué implicación tiene esto en la vida real de las personas? Que nos convertimos en un tiovivo de papeles, en un colorido y fugaz desfile de roles arquetípicos que van saltando y rotando y cambiando una y otra vez, hasta que todo principio de identidad se desvanece y solo quedan los frios y muertos hechos, como cuerpos del delito perpetrado por un móvil que ya no se recuerda.

Actuamos con pasiones que son por un momento las nuestras, y cuando estas nos abandonan cambiamos de escenario, de personaje y de obra, y nos abalanzamos con igual valía y coraje a destripar aquello que defendíamos antes a ultranza.

Haced la prueba. Hoy mismo. Asumid un papel distinto al que os empuja el grupo. ¿Ayer fuisteis divertidos? Sed tristes. ¿Erais avaros? Sed generosos.

Contemplad la carambola. El lento desencadenar, al principio, de sorpresas y pequeñas reacciones, el contagio de entusiasmos, la claridad de los nuevos papeles.

Magneto comprendió que el primer golpe determina toda la partida posterior. No importa con qué bola juegues, puesto que juegas con todas las demás.

Elegid bien, u otro decidirá por vosotros.

martes, 2 de junio de 2009

Por qué hay tan pocas negras ?¿

No vamos a hablar de sexo interracial.

Tampoco de racismo.

Ni siquiera de Yu-gi-oh.

Vamos a hablar de música. De arte. De Ríos de gloria y Gabinetes Caligari. Porque hay muchas Rolling Stones por el camino que debemos disipar y quedarnos No doubt.

7 notas (7colores). Do-Re-Mi-Fa-Sol-La-Si. O lo que es lo mismo, pero dicho por Luis Moya: Doremifasolasi.

Esto sucede así gracias al señor Guido d'Arezzo, un bilbotarra de corazón pero italiano de nacimiento, que se levantó un día con una cancioncilla en la cabeza. Era el himno a San Juan Bautista (y a quién no le ha venido alguna vez!!).

Este himno decía así:

Ut queant laxis,
Resonare fibbris,
Mira gestorum,
muli tuorum,
Solve polluti,
Labii reatum,
Sancte Ioannes.


Esta cancioncilla tenía la particularidad de que cada frase se canta un tono más alta que la frase anterior, esto es, que se va subiendo una nota con cada frase. Así, la primera se canta en DO, la segunda en RE y así sucesivamente.

Pero, diréis, nosotros no decimos Ut!!

Este cambio se lo debemos a uno de los hombres más ególatras de todos los tiempos (o por lo menos, del siglo XVII) Giovanni Doni. Este tío era un musicólogo que pensó (y lo pensó bien, el cabrón) que Ut era difícil de decir solfeando, por lo que decidió cambiar Ut por la primera sílaba de su apellido. Con dos cojones.

Y es por eso que tenemos siete notas blancas en cada escala del piano.

Pero... por qué hay teclas negras ?¿ Y sobre todo... Por qué hay tan pocas negras ?¿.

Esto es bien sencillo. Las 7 notas de Guido (con el cambio de Doni) se llevan 1 tono entre una y otra. Exceptuando entre MI y FA, que hay medio tono.



T = Tono
S/T = Semitono


Como vemos, medio tono existe también entre el SI y el DO siguiente.

Estas serían las teclas blancas del piano, pero... Qué serían las negras ?¿

Las negras son las teclas que nos dan el sonido intermedio entre dos notas. Es decir, la negra que hay entre SOL y LA, por ejemplo, nos da la distancia media justa entre las dos. Sube medio tono al SOL o lo baja de LA, esto es, SOL# o LAb.



Y por qué solo hay una negra para dividir dos notas ?¿ Por qué dividir sólo a la mitad y no a la cuarta parte (habría que poner tres negras, o inventar más notas)?¿

Porque vosotros/as, pobres incultos musicales, os habéis atrofiado los oídos con tanto Camela, tanto Reggaeton y tanto DJ Tiesto, y ya no sois capaces de distinguir la diferencia de un cuarto de tono.

Y esta, amigos míos, es la razón de que haya tan pocas negras.

lunes, 1 de junio de 2009

El porqué de las cosas (el camino y la verdad)

Sabéis? (claro que no sabéis, será mejor que os lo diga).

Lo hacéis mal.

Sí, mal.

Vuestras opiniones son una mierda. La música que escucháis es una mierda. Vuestro libro favorito es una mierda. ¿Los blogs que leeis? Una mierda. Las chicas que os gustan son una mierda. Vuestros hobbies son una mierda. Los viajes que habéis hecho han sido una mierda. Vuestra pareja es una mierda. Vuestras opciones politicas son una mierda. Vuestras ideas son una mierda.

Vuestra vida entera es una mierda. Y solo vosotros sois los responsables. Porque lo hacéis mal.

Desde que os levantáis por la mañana hasta que os dormís por la noche, vuestra existencia es una cagada.

Y francamente, da asco ver cómo la cagáis una y otra y otra vez. Abriendo frente tras frente solo para cagarla, coño. Si al menos pudiérais estaros quietos y pasar vuestras vidas de mierdecilla sin molestar al personal, pero no... tenéis que intentarlo verdad?

Así las cosas, hemos decidido, los sabios aquí reunidos, enseñaros el camino recto, la forma de hacer las cosas.

Las recetas de la vida, ni más ni menos. Y una detrás de otra.

Y hacerlo además cómodamente, desde nuestras casitas. Porque este es un blog de recetas y reflexiones para tod@s vosotr@s, donde os diremos exactamente en qué os equivocáis y qué es todo lo que hacéis mal, junto con la forma correcta de solucionar vuestros problemas.

Porque lo hacéis mal, y vamos a deciros cómo hacerlo bien.

Desde el salón.